Wiejë!

Wieje wiater òd mòrza,

Piãkno Nim òn wieje

Zrëszony sëłą

Cepła i dobrocë

Pòetë, Ksãdza,

Człowieka.

Wietrze, wiejë terô wiedno,

Miej mòc stolemną

Przëniesë słowò Pasérba:

Kropkã miodu

Bòga

Òjczëznë

I mie – marnégò człowieka.

Pòrëszëł…

Pòrëszëc wiater òd mòrza…

Chto to jesz tak rozmieje?

Chto rzeknie słowò,

Co zrëszë serce

Òstónie …

I … mdã biegac dali dzejac, bò …

Wôrto!

Wiôlgòsc …

Béł Wiôldżi

a kòchôł Môłi …

skąd wiedzôł, że wiôldżé to je?

 

Felicja Bôska-Bòrzëszkòwskô

„Pamiãcë Ks. Prof. Janusza Pasérba”