KLËKA

Czedës Kaszëbi do przekazywaniô jinformacji ùżiwelë tzw. klëczi – jinszô ji nazwa to kòzeł. Béł to zakrzëwiony czij znankùjący władzã szôłtësa. W jednym z jegò kùńców nalôżała sã szpara, w jaką szôłtës wkłôdôł karteczkã z wiadą dlô mieszkeńców wsë. Klëkã rozsyłôł pò wsë bez pòsłańca abò wieszôł na płoce nôblëższégò sąsada. Ten, pò zapòznanim sã z jinfòrmacją, miôł òbòwiązk przekôzac jã dali.

KLUKA

Był to niegdyś znak sołecki, rodzaj kija odpowiednio przyciętego, za którego pomocą sołtys zwoływał ludzi z gromady na ważne zebranie. Oczywiście bez bicia. Odbywało się to tak: goniec sołtysa zostawiał klukę w najbliższej checzy, jej mieszkańcy zanosili ją sąsiadom, ci znów najbliższym sąsiadom i w ten sposób wieść o zgromadzeniu obiegała całą okolicę. Z czasem kluka zmieniła postać, stała się kartką urzędową, ale sposób jej podawania długo się zachował.